مینی ایمپلنت (دستگاه های انکوریج موقت) یا مینی اسکرو در ارتودنسی

تجهیزات ارتودنسی دندان که معمولاً به عنوان بریس شناخته می‌شوند، در واقع براکت‌های کوچکی هستند که با استفاده از سیم‌های کوچک انعطاف پذیر روی دندان قرار می‌گیرند. این سیم‌های کوچک نیروی کمی روی دندان‌ها وارد می‌کنند؛ سیم‌ها با توجه به ماهیت طبیعی خود تمایل به صاف شدن دارند و در نتیجه دندان‌ها با آن‌ها حرکت می‌کنند. هنگامی که یک نیروی کم روی دندان فشار وارد می‌کند، در قسمت تنش یا محلی که کشیده می‌شود، استخوان جدید، رباط و سیمان تشکیل می‌شوند. در قسمت فشار، سلول‌ها استخوان و رباط را برداشته و اجازه می‌دهند که دندان حرکت کند. انکوریج در اصطلاح ارتودنسی می‌تواند به عنوان مقاومت در برابر حرکت دندان تعریف شود، درست مانند یک لنگر که برای ایستادن قایق از حرکت از آن استفاده می‌شود.

مینی اسکرو یا مینی ایمپلنت

دستگاه انکوریج موقت شامل مینی اسکرو یا مینی ایمپلنت‌هایی (تکیه گاه) هستند که به طور موقت در استخوان فک قرار می‌گیرند تا به عنوان واحدهای انکوریج غیر متحرک برای تسهیل حرکت دندان استفاده شوند و پس از آن می‌توانند برداشته شوند. مینی ایمپلنت‌ها یا تکیه گاه‌های موقت کاملاً کوچک هستند و می‌توان آن‌ها را با استفاده از بیهوشی موضعی ساده (نقاط بی حسی در ناحیه تحت درمان) قرار داد و به این ترتیب ناراحتی و درد بسیار کمتری ایجاد کرد. برخلاف ایمپلنت‌ دندان که با استفاده از اتصال به خود استخوان نصب می‌گردند، مینی ایمپلنت‌ها یا مینی اسکرو با استفاده از یک قفل مکانیکی یا اتصال با استخوان‌های اطراف نگه داشته می‌شوند. مینی ایمپلنت‌ها به طور خود بخود ثابت می‌شوند و با استفاده از یک درایور کوچک در محل خود قرار می‌گیرند. دستگاه‌های انکوریج موقت دارای اتصال بسیار نزدیک اسکرو با استخوان هستند که برای ثابت ماندن آن‌ها این امر بسیار ضروری است. دستگاه‌های انکوریج موقت هزینه کمتری دارند و استفاده از آن‌ها راحت‌تر از ایمپلنت‌های دندانی معمول است، نصب آن‌ها زمان بر نیست و برداشتن آن‌ها ساده است. این دستگاه‌ها اساساً می‌توانند برای اصلاح موقعیت‌های اسکلتی (فک) و مشکلات مربوط به موقعیت دندان (دندان) مورد استفاده قرار بگیرند. متخصصین ارتودنسی که از دستگاه‌های انکوریج موقت استفاده می‌کنند، درک دقیقی از مکانی که این دستگاه‌ها باید قرار داده شوند، دارند. همچنین متخصصین جراح دهان، متخصص ایمپلنت و بعضی از دندانپزشکان عمومی که دورهٔ آموزشی ویژه‌ای را در خصوص درمان جراحی گذرانده‌اند عموماً دارای مهارت و تجربه و راحت‌تر در قرار دادن و کار گذاشتن دستگاه‌های انکوریج موقت دارند. به طور کلی، قرار دادن دستگاه باید با همکاری بین متخصص ارتودنسی و جراح برای ایجاد موقعیت و قرار دادن صحیح انجام گردد. استفاده از مینی ایمپلنت‌هایی مانند دستگاه‌های انکوریج موقت یک تکنولوژی در حال توسعه است. دستگاه‌های انکوریج موقت در حال تبدیل شدن به بخشی ضروری از درمان ارتودنسی هستند زیرا موجب ایجاد حرکات دقیق با موقعیت مناسب و قابل پیش بینی دندان با استفاده از واحدهای انکور غیر متحرک می‌شوند.